Rozdział 31 :)

Po kilkunastu min. dojechaliśmy na lotnisko. Udaliśmy się do odprawy. Miejsca mieliśmy w pierwszej klasie. Ja siedziałam na samym tyle koło Maxa i Kevina,a rodzice siedzieli gdzieś na przodzie. Gdy wsiedliśmy chłopaki o czymś rozmawiali ,a ja za to włączyłam sobie muzyką , na uszy założyłam słuchawki i odpłynęłam w świat "bez problemów".Chciałabym aby taki w ogóle istniał. Ale zawsze zaczynam myśleć o czymś mniej lub bardziej irytującym. Ciekawe jak to będzie przez te 2 dni bez Justina, bez jego pocałunków, pieszczot. Gdy się rozstaliśmy te chwile rozłąki doprowadzały mnie do szału. Wszystko mnie denerwowało i nie byłam sobą,a co dopiero jak Justin zacznie częściej koncertować. Nasze życie obróci się o 180 stopni. Planowaliśmy ,że pojadę z nim w trasę ,ale co z rodzicami? Od tak ich tutaj zostawię? Oczywiście będę przyjeżdżać,ale to już nie będę ta sama ja. Ich ukochana córeczka.Nagle poczułam ,że ktoś ściąga mi słuchawki z uszu.

-Co ty robisz? - zawołałam do Max'a

-Próbuję jakoś przywrócić cię do żywych.... - odpowiedział ,śmiejąc się wraz z Kevinem.

-Nie macie co robić? - zapytałam

-Oooo...wkurzona Victoria? – zapytał Max

-Możecie zostawić mnie w spokoju?

-Nieeee…chcemy wiedzieć co się stało. Czyżby Justinek? – zapytał chamsko Max

-Nie, nie Justin!

-Dobra, dobra. – odpowiedział Kevin

Wkurzali mnie już doszczętnie. Nie chciałam z nimi rozmawiać. Być może i jestem wredna  ,ale nie miałam ochoty nic robić. Zgodziłam się pojechać z nimi do Polski to niech chociaż w samolocie dadzą mi spokój. Założyłam z powrotem słuchawki na uszy i nawet nie wiem kiedy usnęłam…

-Victoria… - usłyszałam szept.

Otworzyłam oczy i przed sobą ujrzałam twarz Max’a.

-Cooo? – zapytałam również szeptem.

-Zaraz lądujemy…

-Ok. – odpowiedziałam

Słuchawki miałam zawieszone na szyi ,a telefon w kieszeni. Po 15 min. wylądowaliśmy. Walizki wzięli chłopacy. Wsiedliśmy do taksówki i pojechaliśmy. Gdy byliśmy już na miejscu przed domem stała ciocia, babcia, wujek itd. Dom był strasznie duży…Zresztą jego wnętrze jeszcze lepsze. Przywitaliśmy się ze wszystkimi i ja poszłam do pokoju ,żeby się rozpakować. Był on dość duży z widokiem na jakieś wielkie wieżowce w Warszawie. Tak szczerze każdy mnie dzisiaj wkurza…nawet babcia,dziadek…

„Boże dziecinko jak ty wydoroślałaś”,”Jaka ty już duża jesteś”

To właśnie takich tekstów nie lubię ,a wręcz nie cierpię. Nie wiem czemu jestem dla wszystkich taka wredna…

Ktoś zapukał do moich drzwi.

-Proszę – powiedziałam już trochę milszym tonem.

Do pokoju wszedł Max.

Ja nie zwracając na niego uwagi nadal się rozpakowywałam.

-Będziesz dla mnie wredna i będziesz mnie ciągle unikać? – zapytał

Ja nic nie odpowiedziałam.

On za to chwycił mnie za nadgarstki i przysunął do siebie. Nasze oczy były tak wpatrzone w siebie…

-Będziesz dla mnie wredna i będziesz mnie ciągle unikać? – powtórzył pytanie

-Nie…- wykrztusiłam wreszcie z siebie. –Teraz mnie już puścisz?

Max puścił moje nadgarstki ,a ja położyłam się na łóżko i wyciągnęłam swój telefon, wybrałam nr. Justina i do niego zadzwoniłam.

-Halo?

-Hej, nie ma teraz czasu rozmawiać. Muszę kończyć…

Usłyszałam śmiechy jakichś dziewczyn ,a w  tym Seleny o ile mnie słuch nie mylił…

-Justin! Cholera jasna! Co ty tam robisz?

-Dziewczyny do mnie wpadły no i zaprosiłem chłopaków no i wiesz...

-No właśnie nie wiem!

Po chwili usłyszałam głos jakiejś dziewczyny…

-Ej Justin już musi kończyć.

W oddali usłyszałam jeszcze „kotek chodź do mnie” i usłyszałam tylko sygnał odkładania słuchawki.

Jeden dzień, dosłownie jeden dzień…A on zabawia się z dziewczynami?! Nie dość ,że … Nie mogłam powstrzymać łez… Nawet nie zauważyłam ,że Max nadal był w pokoju. Podszedł do mnie i mnie przytulił.

-Shhh…nie płacz już…co się w ogóle stało?

-Justin… on… zadzwoniłam do niego ,a on powiedział ,że musi kończyć i ,że ma jakąś imprezę ,a po chwili jakaś dziewczyna wzięła od niego telefon i powiedziała mi ,że Justin musi kończyć ,a w oddali słyszałam

„kotek chodź do mnie”. Max…ja już nie mam siły…Jeden dzień jest dobrze ,a później znowu się pieprzy… Tylko ja mam takiego pecha? Czemu akurat ja?!

Wtuliłam się bardziej w niego. Nie wiem czemu byłam aż tak dla niego wredna , przecież on zawsze był i jest przy mnie. Szkoda ,że na tak krótko...

-Vicky…chodźmy gdzieś…może pójdziemy się przejść?

-Jeśli chcesz to jasne… poczekaj tylko jakoś się ogarnę…jak widzisz nie wyglądam za dobrze…

-Dla mnie zawsze wyglądasz pięknie… - powiedział – yy…Czy ja to powiedziałem na głos? – dopowiedział

-Tak – zaśmiałam się

*********************************

Jest 31! udało mi się go jakoś napisać... i tak szczerze to chyba mam pomysł i jak to dokończyć jak i na nowe + na razie nie zapowiada się na zakończenie tego opowiadania :)

Liczę na komentarze : *